Bij nader inzien toch verdrietig

Ik kijk naar mijn lijst met mijn cyclussen. Alweer meer dan 2 volle jaren staan erop. Ik hoef geen wedstrijd te winnen en we zijn er ook niet elke maand mee bezig maar ik vind het jammer dat het niet spontaan heeft mogen gebeuren. Hoeveel langer zal die lijst met datums nog worden?
Binnenkort kondigen er weer een aantal geboortes aan en wordt ik er mee geconfronteerd. Het liefste steek ik mijn kop in met zand. Maar ik hou mezelf groot, dat kan ik vast wel, dat hoop ik tenminste. Misschien laat ik toch een traantje thuis, dat mag ook. Ik gun het ze het geluk van het ouderschap maar hoop het zelf ook nogmaals mee te mogen maken.
Waarom heb ik niet nagedacht toen mijn man 2 weken geleden griep met flinke koorts kreeg om hem vol te proppen met koortsverlagende middelen? Ik besef nu pas dat het de komende maanden van invloed zal hebben op zijn zaadkwaliteit. Achteraf wist ik het, maar ik was er niet mee bezig. Dom dom dom. Veel te druk met het verzorgen van hem en onze zoon die beiden in de lappenmand lagen. Eigenlijk gebruiken we pas paracetamol wanneer het ons echt te veel wordt. Zoon heeft ook maar 1 keer een zetpil gekregen, toen had hij 39.6. het lichaam moet er ook de kans voor krijgen om er zelf tegen te kunnen vechten en dat is door middel van koorts.
Een kleine rekensom zegt mij dat zijn zaadkwaliteit weer is hersteld wanneer de zomer zich aandient. Pfff, weer een kwartjaar voorbij.  De kans dat er minder dan 5 jaar tussen onze kinderen komt is nagenoeg nihil.  En dan nog zal zijn kwaliteit verminderd zijn. Pfff. Kansberekening. Geduld hebben is moeilijk.
Maar een geest huist in een goed lichaam en ikzelf merk dat ik dat niet ben. Ik heb dus de tijd gekregen om mijn lichaam te kunnen herstellen. schrik niet.  Anderhalve maand geleden heb ik een virus te pakken gekregen waardoor ik 1 dag echt ziek was en de dagen daarna erg zwak. Langzaam herstelde ik maar toen kregen mijn man en zoon het virus. Ikzelf werd niet ziek maar wel deels besmet. Ik kreeg acute bronchitis.  Ik kreeg het benauwd en sliep slecht. Door het vele harde diepe hoesten kreeg ik pijn in mijn strottenhoofd. Maar ja, een moeder kan niet ziek zijn en ging dus door. Ik begon bloed op te hoesten en werd hees. Oei, toch ff laten checken of het niet ernstig is. Uiteindelijk is het geen bacteriële maar alleen een virale, een hardnekkige virale infectie die moet slijten. Ik denk dat ik nu over de piek heen ben. Ik ben nog erg verzwakt en het is ook wellicht niet de tijd om nu zwanger te mogen raken en wordt het ons op deze manier gezegd.
Ondertussen heb ik genoeg andere afleidingen, de ene wat leuker dan de andere. De paasdecoratie in huis is af, een fotoshoot van ons gezin, diverse verjaardagen en aan het einde van de maand ga ik op examen.